Wrzucę tu kilka charakterystyk z mojego notesu (to już około 200 zawodników - większość ze świata challengerów), może jakieś info komuś pomoże.
Rajeev Ram
- 193cm/81kg.
- Zawodnik spod znaku serv&voley.
- Posiada wygrywający serwis, nie jakiś demolujący, w stylu Kendricka - ale to mieszanka siły z rotacją. Drugiemu podaniu potrafi dodać wysoki kick.
- Pod siatką skuteczny, volleye wykonuje z gracją. W tym aspekcie gry to jeden z najfajniejszych do oglądania stałych bywalców amerykańskich chall.
- Z głębi kortu posiada mocne, kończące uderzenie z obydwóch skrzydeł, szczególnie skuteczne gdy ma czas na ułożenie do niego ciała. Problem pojawia się, gdy musi kontrować w pełnym biegu. Płaski FH, ładny, 1BH - potrafi nim podkręcić tempo wymiany, urozmaicać kierunki, zagrać też slajsem. Nieregularny z głębi kortu.
- Duży procent spudłowanego returnu.
- Porusza się po korcie zbyt majestatycznie. Widoczny brak dynamiki i przyspieszenia. Słaba
praca nóg wpływa negatywnie na jego grę defensywną. Do tego dochodzi słaba antycypacja zachowań przeciwnika i mały wachlarz zagrań obronnych.
- Patrząc na historię jego pojedynków z rywalami reprezentującymi każdy styl gry, to bilans wynosi mniej więcej 50/50, nie licząc pojedynków z ofensywnymi counter-puncherami na hardzie (około 35% wygranych).
Scott Oudsema
- 190cm/70kg.
- Ofensywny baseliner.
- Jego największym atutem jest serwis, przynoszący mu często dwucyfrową liczbę asów. Pierwsze podanie potężne,ale praktycznie bez rotacji (średnio ok. 190 km/h, najmocniejsze ok. 220 km/h), drugie z bardzo wysokim kickiem - jednym z największych jakie widziałem w Tour. Lubi pobiec do siatki (wyjątkowo "drewniana" ręka przy volleyach), ale zbyt rzadko, by zaliczyć go do grona zawodników spod znaku serv&voley.
- Z głębi kortu uderza mocno, praktycznie w jednym tempie, szukając szybkiego zakończenia akcji. FH mocny, kończący. BH dwuręczny. Z obydwóch skrzydeł bardzo nieregularny.
- Serwis rywala (szczególnie słaby drugi) lubi zaatakować ofensywnym returnem - jego skuteczność, to już inna sprawa.
- Próby rozrzucenia go po korcie, zmuszenia do uderzania z nieprzygotowanych pozycji, to recepta na łatwe punkty.
- Defensor z niego marny. Zagranie skutecznego slajsa, to dla niego wyższa szkoła jazdy. Zwrotność i koordynacja ruchowa słabe.
- Najlepszy bilans na indoor hard.
- Zawodnik umiejący przegrać z prawie każdym.
Frank Dancevic
- 185cm/79kg.
- Ofensywny baseliner.
- Bardzo wszechstronny. All round player - stara się zdobyć przewagę nad rywalem z każdego sektora kortu - mieszanką groźnego serwisu, uderzeń z końcowej linii, volleyów, dropów, czy topspinlobów. Zagrania genialne przeplata niezrozumiałymi błędami.
- Agresywny serwis z domieszką topspinu, przynoszący mu sporo asów (średnio ok. 190 km/h, 2- ok. 150 km/h, najmocniejsze ok. 210 km/h).
- Często biega do siatki, spod której notuje sporo spektakularnych akcji. Pod względem czucia volleyowego jeszcze mu trochę brakuje do Stepanka czy Lopeza. Skuteczność też do poprawy. Do wypracowania sobie uderzenia spod siatki praktycznie nie stosuje ofensywnych slajsów.
- FH lepszym skrzydłem. Urozmaica go mixując agresywne zagrania (ale bez wbijających w kort gwoździ) z topspinowymi. Jednoręcznym BH potrafi zaliczyć efektownego winnersa, z drugiej strony, to bardzo niestabilne zagranie. Koniecznie do poprawy długość granych piłek - zbyt często naraża się na kontrę. Selekcja uderzeń z obydwóch stron do poprawy.
- Lubi uderzać w pełnym biegu z kontry (na efektowne zagrania kończące przypada sporo zepsutych piłek). W tym elemencie fantazji mu nie brakuje, zdarza mu się zagrać passingshota z BH! wzdłuż linii nad wyższą siatką (cholernie trudne zagranie).
- Odporność psychiczna nie należy do jego atutów.
- Ujemny bilans z defensywnymi counter-puncherami.
K.J Hippensteel
– Leworęczny (191cm/ 88kg).
– W 2002 roku w barwach Uniwersytetu Stanford zdobył mistrzostwo uniwersyteckiej ligi NCAA. W juniorskich rozgrywkach
ITF pokonał m.in. Roddicka i Corie. W 2004 roku wygrał juniorski US Open w deblu (w parze z D.Martinem). Od 3 lat, biorąc pod uwagę spore przerwy pomiędzy jego występami, albo ma problemy ze zdrowiem, albo
tenis traktuje zabawowo.
– Solidny pierwszy serwis – mocny, z rotacją, drugi z kickiem. Po agresywnym pierwszym podaniu czasem biega do siatki, ale timing i czucie volleyowe to nie jest jego mocna strona.
– Podczas wymian linia końcowa. Potrafi być regularny. Co prawda nie bombarduje rywala swoimi topspinowymi FH i 2BH (ma problemy z głębią) – jak podobni pod względem fizycznym Delic, czy Kendrick (jest od nich stabilniejszy z głębi kortu) – ale nie są to też uderzenia, które łatwo się kontruje.
– Rzadko ryzykuj (uderza z niewielkim marginesem błędu w linie, czy rogi kortu).
– Przy returnie ma często spóźniony czas reakcji.
– Mały repertuar uderzeń, brak, albo słabo opanowane te bardziej techniczne.
– Jak na swoje gabaryty porusza się po korcie całkiem sprawnie.
Denis Gremelmayr
– Leworęczny Niemiec (182 cm, 72 kg).
- Ofensywny counter-puncher.
– Operuje przy końcowej linii, często gra głęboko za nią. Do siatki rusza incydentalnie, zazwyczaj po to, by zagrać w „małej gierce” dropshotów.
– Solidny obrońca, na co wpływ mają zwrotność i kapitalna szybkość – biega praktycznie do każdej piłki.
– Groźny pierwszy rotacyjny serwis, drugi przeciętny (pierwszy ok. 180 km/h, drugi ok. 145 km/h, najsilniejsze ok. 200 km/h).
– Posiada topspinowy FH, którym potrafi zaliczyć winnersa, skontrować rywala w pełnym biegu (niezłe passingshoty). BH (dwuręczny) jest słabszym skrzydłem, służy w zasadzie do podtrzymania wymiany. Powinien poprawić długość granych z niego piłek, padają często tuż za linią kara serwisowego.
– Return zbyt często za krótki, w sam raz na kontrę. Uderza piłkę wysoko po odbiciu, dlatego przy drugim serwisie rywala jest krok, dwa za linią końcową – ciekawe, że praktycznie bez korekty ustawienia w stosunku do serwisu pierwszego.
– Lubi zaskoczyć dropshotem.
– Czasem problemy z głową wpływają na długie przestoje w grze, a co za tym idzie seryjnie oddawane punkty. To jego największa bolączka.